Poznati u mladosti, ali i u starosti: Sigurno znate ova imena!

Sigurno se svi sjećate nekih popularnih osoba iz mladosti? Nekih od njih možda više nema, a neke se možda još uvijek bave istim poslom. Pročešljali smo malo po prošlosti i sklopili spisak od nekoliko poznatih imena iz bivše Juge koju su bili i više nego popularni i dobri u svojim profesijama, a neki od njih su poznati i danas.

Oliver Mlakar

Jedan od najboljih jugoslovenskih voditelja svih vremena i jedno od omiljenih TV lica nekadašnje zajedničke države svakako je Oliver Mlakar. Rrođen je 1. jula 1935. u tadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji, danas ima punih 88 godina i izgleda gotovo isto onako kako ga pamtimo iz mladosti!

Rođen je u Ptuju, u Sloveniji, a 1954. došao je u Zagreb, studirao francuski i italijanski jezik. Prijavio se na audiciju za spikere na Radio Zagrebu i tu počinje njegova voditeljska karijera.

Kao dijete često se selio i živio u mnogim gradovima. U vrijeme SFRJ bio je omiljeni voditelj od Vardara pa do Triglava, a najviše ga pamtimo kao voditelja popularnog kviza “Kolo sreće”.

I nakon penzionisanja bio je tražena osoba među televizijskim kućama i na festivalima. Danas živi u Samoboru.

Svetlana Ceca Bojković

Svetlana Ceca Bojković je srpska filmska, televizijska i pozorišna glumica.

Rođena je 14. decembra 1947. godine u Zemunu. Nakon osnovne škole, završila je Četrnaestu beogradsku gimnaziju. Bojkovićeva je diplomirala na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, 1970. godine.

Ostvarila je veliki broj uloga u pozorištu, kao i na filmu i na televiziji, od kojih treba istaći sljedeće: Pas koji je voleo vozove (1977), Neka druga žena (1981), Halo taksi (1983), Bolji život (TV serija) (1987—1991), Smrt gospođe ministarke (TV) (1991), Srećni ljudi (TV serija) (1993—1996), Porodično blago (TV serija) (1998—2002).

Iz braka sa glumcem Milošem Žutićem, za koga se udala 1968. godine, ima kćerku, takođe glumicu, Katarinu Žutić (1972). Bojkovićeva se 2011. godine udala po treći put, za diplomatu Slavka Kruljevića, ambasadora Republike Srbije u Finskoj. Naredne godine se preselila u Helsinki, i na kratko prekinula svoju karijeru.

Glumila je u mnogim pozorišnim predstavama, a publika u Banja Luci ju je mogla gledati u popularnoj predstavi “Gospođa ministarka”.

Miroslav Ilić

Popularni pjevač Miroslav Ilić, ili kako ga od milja zovu “slavuj iz Mrčajevaca”, rođen je 10. decembra 1950. godine u Mrčajevcima kod Čačka. Ilić je u Čačku završio gimnaziju, a nakon toga je upisao Elektrotehnički fakultet u Skoplju.

Svoju pjevačku karijeru Miroslav Ilić započeo je 1972. singlom “Voleo sam devojku iz grada”. Nakon te pjesme, veliki uspjeh ostvario je s pločom “Sreli smo se, bilo je to davno” koju je 1979. snimio za Produkciju gramofonskih ploča Radiotelevizije Beograd, a na kojoj su se nalazile pjesme kao što su “Oj, Moravo, tiha reko”, “Luckasta si ti”, “Hej mladosti”, “Polomiću čaše od kristala”.

Ubrzo su usljedile uspješnice kao što su “Joj Rado, joj Radmila” (1980.), “Najljepša si kad se smeješ” (1981.)”Tako mi nedostaješ” (1981.), “Šumadija” (1982.).

Godine 1983. dolazi do izdavanja albuma “Pozdravi je, pozdravi”, koji je prodan u preko milijun primjeraka. Album je promovisao na turneji po Jugoslaviji, između ostalih, u Mostaru, Splitu i Beogradu.

U devedesetima objavljuje više uspješnica: “Tebi” (1986.), “Balada o nama” (1988.), “Lažu da vreme leči sve” (1989.), Naljutićeš me ti” (1993.), “Amerika, Amerika” (1993.), “Prošlost moja” (1993.), “Božanstvena ženo” (1996.), “Bili smo drugovi” (1996.), “Lidija” (1998.)…

Dragan Džajić

Dragan Džajić, rođen 30. maj 1946, je bivši jugoslovenski i srpski fudbaler i sportski funkcioner.

Smatra se jednim od najboljih jugoslovenskih fudbalera svih vremena. Treća Zvezdina zvijezda, odigrao je 85 utakmica u nacionalnoj selekciji, od 1998. do 2004. bio je predsjednik Fudbalskog kluba Crvene zvezde, na čijem se čelu nalazio preko dvije decenije u različitim funkcijama.

Džajić je kao tadašnji tehnički direktor Crvene zvezde tvorac najzlatnije generacije u istoriji Crvene zvezde, sa kojom se popeo na vrh Evrope maja 1991, osvojivši Kup evropskih šampiona, i svijeta, kada je Crvena zvezda u takmičenju za najbolji klub na planeti, osvojila Tojota kup, u decembru 1991. Mnogi ga smatraju najboljim igračem u istoriji Crvene zvezde.

Za seniorsku reprezentaciju Jugoslavije debitovao je 17. juna 1964. u Beogradu, u meču protiv Rumunije (1:2). Godine 1969. je po izboru lista Sport proglašen za najboljeg sportistu u Jugoslaviji.

Učestvovao je na Svjetskom prvenstvu 1974. u Zapadnoj Njemačkoj, na kom je reprezentacija Jugoslavije na otvaranju prvenstva igrala nerješeno sa svjetskim prvakom Brazilom i postigla rekordnu pobjedu od 9:0 protiv reprezentacije Zaira, a Džajić je postigao jedan gol.

Fudbalski klub Crvena zvezda povukao je dres sa brojem 11 u čast Dragana Džajića.

Oliver Dragojević

Oliver Dragojević (Split, 7. decembar 1947 — Split, 29. jul 2018) bio je jugoslovenski i hrvatski pjevač i kantautor.

Rođen je u Veloj Luci na ostrvu Korčula. U Splitu je pohađao muzičku školu. Najprije učio klavir, a zatim klarinet i gitaru. Prvi susret s muzikom bio mu je u petoj godini kad od oca Marka na poklon dobija usnu harmoniku kojom je zabavljao djecu iz svoje ulice, te putnike na brodu na putnoj relaciji Split — Vela Luka.

Prvi estradni nastup bio mu je na splitskom dječjem festivalu 1961. godine s popularnom pjesmicom Baloni. Istovremeno s bratom Aljošom snima tada poznate svjetske hitove za radio-stanicu Split. Već 1963. oprobava se s velikim uspjehom kao pjevač i klavijaturista kultnog splitskog benda Batali. Na takmičenju amatera pjevača Hrvatske, osvaja prvo mjesto pjevajući Yesterday.

Festivalski debi imao je na Splitskom festivalu 1967. na nagovor Zdenka Runjića s njegovim Picaferajem. Ova kompozicija nije dospjela na završno festivalsko veče, ali će “povampirena” u sedamdestima postati jednim od vječno zelenih Oliverovih hitova.

Nakon neuspjeha na Splitu 1967. sve do 1972. godine, Oliver peče zanat svirajući po brojnim zapadnoevropskim klubovima usvajajući temeljne odlike kasnijeg izvođačkog manira. Poslije kratkotrajne epizode s Dubrovačkim trubadurima koja je trajala manje od godinu dana i učestvovanja na pionirskim prvim sezonama splitske grupe More u ljeto 1974. ponovo se priključio Batalima.

Na Splitski festival se vraća 1974, te u velikom stilu osvaja prvu nagradu publike sa kompozicijom “Ča će mi Kopakabana”. Nakon toga ponovo uspostavlja saradnju sa Zdenkom Runjićem i na Splitu 1975. pjeva šansonu “Galeb i ja”, vrhunski pogodak i početak višegodišnje plodonosne saradnje nagradama najobdarenijeg autorsko-izvođačkog dvojca.

U narednim decenijama postigao je brojne uspjehe nastupima na festivalima, kao i izdavanjem singlova i albuma. Nagrađen je 21 put najznačajnijom hrvatskom muzičkom nagradom Porin. Dobitnik je hrvatskog odlikovanja reda Danice s likom Marka Marulića.

Poslednji nastup je imao sredinom oktobra 2017. godine u Splitu, već vidno bolestan, što se može smatrati i svojevrsnim oproštajem od publike.

Najpoznatije Oliverove pjesme su: Galeb i ja (1975), Skalinada (1976), Malinkonija (1977), Oprosti mi pape (1978), Molitva za Magdalenu (1978), Vjeruj u ljubav (1979), Nadalina (duet sa Borisom Dvornikom iz 1980), Karoca (1982), Moje prvo pijanstvo (1983), Svirajte noćas za moju dušu (1988), Što to bješe ljubav (1988), Neka se drugi raduju (1990), Cesarica (1993) i dr.

Dragojević je preminuo u Splitu 29. jula 2018. godine, nakon jednogodišnje borbe sa karcinomom pluća.

Miroslav Ćiro Blažević

Miroslav Ćiro Blažević (Travnik, 9. februar 1935 — Zagreb, 8. februar 2023) bio je bosanski i hrvatski fudbalski trener.

Njegov najuspješniji period je bio sa hrvatskom reprezentacijom, s kojom je stigao do četvrtfinala na Evropskom prvenstvu 1996, i do 3. mjesta na SP 1998. Zbog svojih uspjeha prozvan je od publike Trenerom svih trenera.

Svoju trenersku karijeru počeo je relativno mlad u 33-oj godini, u Švajcarskoj. Prvi klub koji je trenirao bio je FK Veve, zatim Sion, Lozana i na kraju reprezentacija Švajcarske.

Blažević se vratio u Jugoslaviju 1979. da bi trenirao Rijeku, a 1980. je otišao u zagrebački Dinamo. Prve sezone je imao osrednji učinak zauzevši 5. mjesto u prvenstvu. 1982. je doneo Dinamu titulu šampiona poslije 24 godine. Sljedeće godine je sa Dinamom osvojio Kup Jugoslavije, i borio se za titulu sa Partizanom i Hajdukom. Na kraju kada je Partizan osvojio titulu Ćiro je prvi put napustio Dinamo.

Ćiro se vratio u Švajcarsku i sa Grashoperom osvojio prvenstvo Švajcarske 1984. 1986. ponovo se vraća u Jugoslaviju i vodi ekipu Prištine, sa kojom je izborio plasman u Prvu ligu. Iste godine postaje po drugi put trener Dinama sa kojim ne postiže značajne rezultate, i 1988. odlazi iz Dinama.

Ćiro je postao selektor Hrvatske 1994. u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo. Hrvatska je završila kao prva u kvalifikacionoj grupi ispred Italije, što je bila senzacija, i direktno se plasirala na EP 1996.

Blažević se sa Hrvatskom kvalifikovao i na SP 1998. u Francuskoj. U kvalifikacionoj grupi Hrvati su bili drugi iza Danske, a u baražu su savladali Ukrajince.

Ćiro nije uspio da se kvalifikuje za EP 2000, pošto je u kvalifikacijama Hrvatska završila na trećoj poziciji u grupi iza Jugoslavije i Irske. Ćiro je počeo da gradi novu reprezentaciju sa mlađim igračima za SP 2002, ali već poslije 2 kvalifikacione utakmice koje su završile nerješenim rezultatom odlučio je da ode iz reprezentacije.

Dana 10. avgusta 2008. Blažević je postao selektor Bosne i Hercegovine zamjenivši Meha Kodra. Bosna i Hercegovina je bila druga u kvalifikacionoj grupi za SP 2010. iza prvoplasirane Španije. U baražu je izgubila od Portugala sa 1:0 u oba meča. 11. decembra 2009. je dobio otkaz, kome su prethodile kritike medija i navijača zbog toga što je Blažević krivio Misimovića za poraz od Portugala.

(Priredila: Sandra Vukić/Penzionerski centra)

 

Podijeli tekst sa drugima na:

Komentariši

Vaša email adresa neće biti objavljivana. Neophodna polja su označena sa *